Omstreeks 1660 woonden er hooguit een paar honderd mensen aan de dijk, waaraan op het westeinde in 1667 een eenvoudig kerkje werd gebouwd. Eromheen ontwikkelde zich een buurtje, min of meer de kern van de groeiende gemeenschap. In 1811 telde Andijk 200 huizen en 1160 inwoners, voornamelijk Nederlands Hervormd. Ze hadden 1000 ha. grasland en 100 ha. bouwland tot hun beschikking. Er was op het Buurtje een school en er kwam een raadhuis. In het jaar 1836 scheidden de Gereformeerden zich af van de Hervormden. Voor het eerst begon zich een duidelijke verzuiling af te tekenen, die later tot spreiding van de inwoners en mede daardoor ook tot een veranderde sociale structuur van het dorp leidde.

In het begin van negentiende eeuw is er langs de dijk een vrijwel aangesloten lintbebouwing ontstaan, vanaf de grens met Enkhuizen in het oosten tot aan die met Wervershoof in het westen over een lengte van circa 7,5 km. Veeteelt was de belangrijkste inkomstenbron. Na 1850 ook akkerbouw en zaadbouw en rond de eeuwwisseling is Andijk definitief een tuinbouwdorp geworden. Het inwonertal verdubbelde tot ruim 2500. Bij afwezigheid van een dorpskern ontstonden op verschillende plaatsen langs de dijk buurten van tuindershuisjes: Bangert, Krimpen, Munnikij, Kerkbuurt, Geuzenbuurt, Broekoord.

Aan de Dijk, Andijk in West Friesland

De storm die Andijk bijna verwoestte

In januari 1916 woedde er een hevige storm en tal van dijken om de Zuiderzee bleken te laag en te zwak. Op enkele plaatsen braken de dijken zelfs door. Ook hier had de dijk het zwaar te verduren en hield ternauwernood stand. Na de storm verdween de smalle rijweg op de dijk en werd de dijk verzwaard en een meter opgehoogd. Aan de voet van de dijk kwam de nieuwe Dijkweg. Zo’n 300 opstallen moest worden gesloopt of verplaatst. In de polder ontstonden nieuwe wijken langs nieuwe wegen. Er moesten 25 nieuwe bruggen worden gebouwd. De Kleingouw werd daardoor de belangrijkste doorgaande weg. Ook de Knokkel, Middenweg, Hoekweg en Molenweg dateren uit die tijd. Andijkers moesten na eeuwen van de dijk af. De stormramp zorgde ook voor een versnelde drooglegging van de Zuiderzee. Nog in het stormjaar 1916 werd een wetsontwerp voor de drooglegging aangenomen en tien jaar later werd begonnen met de bedijking van de Andijker Proefpolder. Op 18 augustus 1927 viel deze polder droog.

Door de bouw van het poldergemaal Het Grootslag (nu het Poldermuseum) in 1871 en de uitbreiding daarvan in 1883 werden molens voor de waterhuishouding overbodig. De tuinders gingen zich meer ori?nteren op de bloembollencultuur, die een van de voornaamste bronnen van inkomen in Andijk werd. In de crisisjaren verlieten veel kleine tuinders het dorp of emigreerden. De oorlog ging aan Andijk zelf betrekkelijk rustig voorbij. De polder vormde door z’n ontoegankelijkheid wel een ideaal toevluchtsoord voor wie moest onderduiken. Na de oorlog volgde een emigratiegolf. Met als uitschieters de jaren 1947-1953 vertrok tot 1965 bijna 15% van de bevolking, voor het merendeel naar Canada. Oorzaak waren de slechte economische omstandigheden in de tuinbouw.